Kinderdag... vandaag zal je gebeld hebben, een gekke video gestuurd of een pakketje zal op mijn mat vallen - gevuld met "Nippes und Neppes". Vandaag is het anders. Leeg - rustig - geen aandacht voor kinderdag. Ik neem je stokje over. Bel zoonlief om 6:45 uit nest en feliciteer hem met kinderdag. Verbaasd vraagt…

Shift. Het weekend was ik weer in mijn ouderlijk huis, zonder mijn ouders, wetend dat ik wees  geworden ben. Zes weken na het overlijden van jou. De krampen waren in mijn buik en lijf goed te voelen en zelfs mijn oude kinderkamer voelde koud en alleen. Woelend in de nacht besloot ik dat dit niet de…

Afscheid nemen Weer een afscheid, een die ik niet aan kan gaan. Te vers is de afscheid van mijn moeder, te diep is het verlangen naar rust en geen mensen los te moeten laten. Te diep is de angst herinnert te worden aan de nog openklappende wond van het gemis. is de angst je te zien…

Ik zie je daar lopen: langzaam bedachtzaam voorzichtig angstig een verkeerde stap of een bobbel in de weg laten je even stoppen en goed kijken. Je gaat zitten, even rust - even een beetje zon opladen - genieten. Ik schrijf ondertussen verder, toen ik weer opkijk ben je weg. Mijn gedachten nemen mij mee…

Ik kan nooit meer normaal Alexis Ffrench Bluebird luisteren. Eerst was ik gefascineerd van het lied dat ik zo in verbinding bracht met magie en de schoonheid van zelfacceptatie en zelfvinding en met de film "Mr. Magorium's Wonder Emporium". Nooit vergeet ik hoe sterk wilskracht en geloof is om een blok hout tot bewegen te…

De draad weer oppakken. Wanneer is het "het" moment om de draad weer op te pakken. Ik ben er weer, ik werk, ik functioneer. Maar de rouw mag nog steeds beginnen. Vlagen van kleine triggers die mij raken - een korte flits door mijn hoofd. Gelijk weer de kop indrukken. Natuurlijk rouw ik vanaf…

Onwerkelijk ... Je stem blijft in mijn hoofd hangen, je gedoofde stem, zwak van de medicatie en vooral het diepe verdriet. Je hebt de hoop allang opgegeven en je vecht met je laatste vezel van je lijf. Ik hoor je stem breken, hier nu net... En dan begin je zachtjes te huilen. Steeds weer herhaal je je…

Het is 14 april 2021, terwijl de vogels buiten fluiten en de laatste stukje sneeuw onder de warmte van de zon verdwijnt, rij ik richting ziekenhuis. Vol hoop zal ik zo een gesprek hebben met de behandelende arts. Toch bereids na vijf minuten wordt duidelijk dat er geen sprankje hoop meer is. Het enige wat…