Het is 14 april 2021,

terwijl de vogels buiten fluiten en de laatste stukje sneeuw onder de warmte van de zon verdwijnt, rij ik richting ziekenhuis. Vol hoop zal ik zo een gesprek hebben met de behandelende arts. Toch bereids na vijf minuten wordt duidelijk dat er geen sprankje hoop meer is. Het enige wat ik en wij kunnen doen is jouw wens respecteren.

Op de parkeerplaats overvalt mij het verdriet, als een zware zwarte wolk legt hij zich op mijn neer. Nu moet ik het nog je partner (mijn bonuspa) vertellen. Thuis blijven de tranen stromen, onbegrip, machteloosheid – toch ook diepe diepe respect voor jouw wens.

Elke dag belden wij je om 19.00 uur. Wij besluiten ook die dag te bellen en voor een laatste keer: “Schlaf schön, ich hab dich lieb!” uit te spreken. Je kleinzoon schrijft nog een laatste boodschap aan je en deze lees ik je voor. Een laatste piepje bij het horen van zijn naam.

19: 10 leggen wij de horen neer, wetend dat je lijden nu een einde heeft en dat je op je laatste reis mag gaan. Wij laten je los – in ons hart zal je licht voor altijd schijnen.

“Schlaf schön… Ich hab dich lieb.”

19:15 ga je op reis…