Ik zie je daar lopen:

langzaam

bedachtzaam

voorzichtig

angstig

een verkeerde stap of een bobbel in de weg laten je even stoppen en goed kijken.

Je gaat zitten, even rust – even een beetje zon opladen – genieten.

 

Ik schrijf ondertussen verder, toen ik weer opkijk ben je weg.

Mijn gedachten nemen mij mee in de verhalen rond mijn moeder.

Hoe dapper zij elke dag maar weer en weer oefende om

stap voor stap

weer beter te kunnen lopen.

Ondanks alle pijn en ging ze door.

Dat is wat de mensen zich herinneren en missen…

Haar zien lopen, de kleine maar diepe gesprekken.

 

Ik denk terug aan je verhalen en de allesomvattende vraag blijft hangen:

“Waarom?”

“Waarom ben je niet meer hier?”

“Waarom luisterde niemand ECHT naar je?”

 

Een steek in mijn hart en zij…

Ik ga weer verder met mijn dag – zwanger van de gedachten aan jouw.

3