Onwerkelijk …

Je stem blijft in mijn hoofd hangen, je gedoofde stem, zwak van de medicatie en vooral het diepe verdriet.

Je hebt de hoop allang opgegeven en je vecht met je laatste vezel van je lijf. Ik hoor je stem breken, hier nu net…

En dan begin je zachtjes te huilen. Steeds weer herhaal je je wens, je wens om deze pijn een einde te maken.

Wat jij allang weet – zullen wij eerst veel later begrijpen.

Je stem breekt. Je zachte snikken gaat verstillen en je zegt met sterke stem: Ik weet het niet meer.

Een laatste poging je op te fleuren, positiviteit te brengen in je donkere tunnel.

Terwijl ik altijd afsluit met: Schlaf schön, ich hab dich lieb.

Vandaag niet, juist vandaag niet!

Jij zegt een laatste zin – ik wil je nog moed geven en zeg dat we om 19.00 uur weer bellen.

Niet wetend dat 19.00 uur nooit meer zal zijn…

“Schlaf schön, ich hab dich lieb.”