52 weekly’s! 52 weken is een jaar. Toch is mijn 52wekenproject hiermee nog niet afgerond. Ik heb 1 x 2 weken in 1 blog gezet én ik heb 1 keer 5 weken in 1 blog gezet. Nog 6 weken, 6 blogs. En ook plak ik er nog een jaartje aan vast, heb ik bedacht 😉

De katten-story continues:

Vlak na het schrijven van mijn vorige blog volgde er een woordenwisseling met de buurman. Ik dacht: wanneer we info verzameld hebben dan gaan we met elkaar om de tafel en dan ben ik benieuwd waar hij zich nu het meeste aan stoort. En of hij er ook aan heeft gedacht om eventueel juist zijn eigen tuin te beschermen. Of het in de winter dan weer anders is, omdat de vissen dan diep in het water zitten.

Maar hij beschuldigde mij van allerlei dingen rondom de katten die niet waar zijn. Ik was zó boos! Ik ben ook weggelopen, dat gebeurt mij meestal niet. Vals beschuldigd worden is gemeen. Manlief bleef in gesprek en bleef gelukkig rustig. Vechten, vluchten of verstijven. Ter plekke gevlucht, maar ik was mijn messen aan het slijpen. Juridisch heeft de buurman geen recht van spreken, dat had ik al uitgezocht. En natuurlijk is het van belang om de relatie met de buren goed te houden, maar zonder wrijving geen glans, dus kom maar op!

Maar manlief had al toegegeven er iets aan te gaan doen en tuin te gaan omheinen. Dus de battle was al gestreden en volgde bij mij de acceptatie. En nu de dagen voorttrekken, word ik hier steeds rustiger in. Manlief niet, hij wordt steeds bozer. De omheining is nog niet klaar, hij is nog bezig. Zulke klussen zijn nu eenmaal niet zijn hobby.

En ondertussen hielden wij onze katten binnen. Die er niets van snapte. En dat met deze extreme warmte. Ik heb flink mopperend in de tuin gezeten en toen kwam de buurman de volgende dag naar me toe dat de katten wel naar buiten mogen met deze hitte. “Als er maar wel wat gaat gebeuren in het omheinen van de tuin”.  Gelukkig maar, die arme dieren.

Dit was ook de week waarin ik mijn broer (en andere familieleden) uit Noorwegen weer zag. Het is zo gek dat wanneer je elkaar dan weer ziet, alles zo normaal, vanzelfsprekend is. Toen we afscheid namen bedacht ik me: maar wanneer gaan we elkaar nu weer zien? Met kerst? Volgend jaar in de meivakantie? Of misschien pas weer over een jaar? Heel gek is dat.

365

• Winnaar van ‘De Ladder’ en wat enveloppen op de post gedaan
• Lekker veel bezoekers op de site deze week

En verder

• 2 drukke dagen gewerkt waarvan 1 in het zwembad
• Lekker eten bij de buurvrouw: de kids hadden een restaurant gemaakt!
• Eerste vakantiedag, met oa paardrijles van de jongste en extreme hitte
• Dagje Zeeland, broer en familieleden zien en spreken, lekker uit eten met elkaar, extreem warm. Op de terugreis noodweer meegepakt rondom Ettenleur
• Nog extremer warm, hangen op de bank, op zoek naar verkoeling, tour de france
• Bij Buuf in de tuin zitten met andere buuf erbij, en haar man en zus. Over jeugdland en gezeligheid
• Wat verkoeling op zaterdag, boodschappen, cadeautjes voor jongste gekocht (a.s. Vrijdag jarig)
• En de was
• Leuk theepotje opgehaald
• Oudste logeren bij een vriendinnetje