Met flinke tegenwind fiets ik deze ochtend richting de tram. Zet mijn fiets op z’n vaste plekje neer en neem plaats op het perron. Net als op de andere dagen in de week sta ik met veelal dezelfde mensen op de tram te wachten.

De halte
Zoals gewoonlijk kijkt iedereen op zijn of haar mobiele telefoon. Contact wordt er niet meer gelegd. Eigenlijk wel prima op deze winderige ochtend. Niet veel later gaan de toeters en bellen van de overgang en zie ik de tram aankomen. Ik stap in en zoek in de laatste wagon naar mijn reispartner. En daar zit ze!

Fietsen
Sinds mei dit jaar trotseren we samen op de fiets het natuurgeweld om op tijd op het werk te zijn. De tijd vliegt gedurende onze tochtjes en we hebben stof genoeg om de tijd vol te kletsen. We zijn beiden geen uitblinker in het fietsen. Gebleken is dat we allebei zijwieltjes nodig hebben. Allebei al een keer een flinke uitglijder gemaakt, op de straat gelegen en regelmatig stranden we in de grasrand. We worden ingehaald en afgeleid door alles om ons heen. Gaandeweg zijn we meer gewend geraakt en is ons fietstempo versneld en hebben we de route aan gepast. Regelmatig horen we een bel achter ons, worden we boos ingehaald en wordt er van alles naar ons geroepen. Kortom een echte uitdaging en zeker niet zonder gevaar zo’n ritje op de fiets naar kantoor.

Toeval
We zijn geen collega’s, dat waren we in een ver verleden wel, maar echt goed kenden we elkaar niet. Heel toevallig wonen we tegenwoordig bij elkaar in de buurt, zaten onze jongste kinderen op dezelfde naschoolse opvang en iets later bij elkaar in de dezelfde klas. Wonder boven wonder kwamen we er na jaren achter, dat Dennis z’n omaatje jarenlang boven haar ouders heeft gewoond. Daarnaast zijn we er fietsend achter gekomen, dat mijn manager haar ex-zwager is, we dezelfde kapster delen en zo gaat het maar door. Tenslotte delen we ook nog dezelfde opvatting: ‘toeval bestaat niet’.

Openbaar Vervoer
Door het wisselvallige weer nemen we nu een tijdje het openbaar vervoer. Elke dag weer een uitdaging. Afstemming van tijden, overstap op een volgend vervoermiddel en zorgen dat je niet tussen de tramdeuren komt. Er zijn dagen, dat we samengedrukt tegen andere passagiers hangend aan de ringenen een gesprek proberen te voeren. De onzekere momenten dat we ons afvragen of we in- of uit hebben gecheckt laten we maar achterwege.

Terugreis
Tijdens onze terugreis naar huis hadden we eindelijk een plekje in de tram om te zitten. Met onze benen in ons net probeerden we het hokje van de bestuurder te openen. Ik kan eigenlijk wel eens iets over onze OV-avonturen schrijven hoorde ik mezelf tegen haar zeggen. Ja moet je zeker doen, gaf ze aan.

Dus Clau, bij deze – especially for you! Enjoy the weekend.