Ik zit achter de laptop super druk te doen met van alles en nog niks en dan opeens floept er een heel leuk mailtje binnen. Wat nou druk? Gewoon even lekker van genieten!

 

Beste Carla,

Ik wil je graag laten weten dat jouw verhaal ‘Ouderlijk huis’ bij de beste tien hoort.

Helaas lag het niet bij de eerste drie, maar ik vind het zó goed dat ik het graag een eervolle vermelding wil geven.

Ik zou het graag op mijn website zetten en ernaar verwijzen in de komende Verhaal van de maand als zeer geslaagd voorbeeld van hoe je een opsomming interessant maakt.

We hadden namelijk heel veel inzendingen waarin de schrijver een aantal voorwerpen / herinneringen achter elkaar gezet had. Maar daarmee heb je nog een verhaal. Jij bent daar wel in geslaagd.

Als je daarmee akkoord gaat, krijg je hier een eigen pagina: http://marjonsarneel.nl/prijswinnaars.html

Met hartelijke groet en van harte proficiat!

Marjon

En dit is het verhaal, het thema moest zijn ‘Ouderlijk huis’ en het moest precies 335 woorden bevatten, niet meer en niet minder. Schrijven is schrappen….

 

Ouderlijk huis

Het tuinhekje piept als ik het open.

De voortuin ligt er keurig bij, de hand van mijn vader duidelijk zichtbaar.  Zijn dochters royaal vertegenwoordigd; de margrieten deinen pal naast de irissen, de viooltjes staan met een reden apart in een pot. Eenmaal binnen roep ik onderaan de trap  ‘Ik ben thuis!’.  Stilte. Gewoontegetrouw loop ik meteen door naar de keuken. In het midden blijf ik staan. Ik zie de brandplek op het aanrecht. Vader zette daar ook zomaar die hete koekenpan neer. Moeder verweet hem ‘verwoesting van haar hele keuken’ en wij kinderen vluchtten giechelend naar boven, nog snel een pannenkoek meegrissend. Als ik de gang inloop til ik automatisch mijn linkerbeen iets op om niet te struikelen over de omgekrulde hoek van de loper. Vaders geruite pet hangt aan de kapstok. Moeder noemde het schamper een ‘oudemannenpet’. Naast het gewraakte hoofddeksel hangt haar opzichtige zuurstokroze paraplu, als tegenactie. In de woonkamer tikt de lelijke klok van plastic de tijd onveranderlijk weg. Eens een cadeau van vaders baas en niemand die ooit de moed had er iets negatiefs van te zeggen. Verder niets dan stilte. Naast de bank staat de rieten mand met een half af borduurwerk. Op de kleine bijzettafel ligt een recept van ‘feestbrood’ geschreven in moeders lichthellend handschrift. Liefdevol strijk ik met mijn hand langs de rugleuning van vaders stoel. Minutenlang sta ik voor de omvangrijke boekenkast. Romans en thrillers maar ook naslagwerken en voorleesboeken De middelste plank staat propvol met foto’s. Een leven gevangen in lijstjes. Baby’s, bruiloften, brave schoolkinderen, stralende vakantiekiekjes. Een bonte verzameling familiegeluk. Met iets van schaamte veeg ik snel een traan weg. Opnieuw ga ik naar de keuken. In mijn moeders lievelingsmok maak ik thee. Beiden handen om de mok geklemd. Op de eettafel ligt een agenda open bij vorige week. Maandag: stomerij. Woensdag: Josine jarig. Zaterdag: Rome met vier uitroeptekens. Ik blader verder. Volgende week donderdag: weer thuis. Gelukkig maar. Een ouderlijk huis zonder ouders voelt niet als thuis.

Het tuinhekje piept als ik het sluit.

0