Het wordt warmer en dan wordt de geur in het
verzorgingstehuis ook warmer.

De lucht wordt verfrist door een frisse luchtblazer midden
in de gang.

Het oude vrouwtje van het eerste kamertje hangt net zoals
altijd aan de houten leuning die aan de muur is bevestigd voor houvast.

Ik hou me vast aan de gedachte van een stevig briesje in de
vrolijke buitenlucht met mijn haar in de wind en witte ganzen in de strak
blauwe lucht.

Want dit oude eerst wonende vrouwtje hangt al dagen warrig
aan de leuning, en roept , gilt om hulp.
Schuin tegenover waar de deur altijd open staat voor het enigste leven
wat ze dan voorbij ziet komen hangt ook een oud vrouwtje. Zij hangt altijd in
dezelfde houding op dezelfde plaats met servet in haar nek ter bescherming van
haar blouseje in de grote stoel.

Haar enigste houvast.

Ik hou me vast aan de gedachte gewoon door te lopen en te
negeren anders kom ik er niet weg. Ik
lach ze allebei vriendelijk gedag maar haar hulp geroep en haar servet prikken in
mijn oren en ogen.

Opa ?, vraag ik zes deurtjes later, verveel jij je niet op zo’n dag als vandaag?
De dag duurt toch wel erg lang?

‘ Nee hoor, ik kom die best door,’ zegt hij slaperig en hangend in zijn stoel,
terwijl de stilte om me heen slaat. ‘Het
is nu weeral half vier zie ik,’ en kijk eens hoe prachtig en zonnig het buiten
is,’ en de bomen worden weer groen, dus wat wil een mens nog meer.’ ‘Daar hou ik me maar aan vast.’

‘En ik ben gelukkig want ik heb geen pijn en zorgen.’ Ik voel
me opperbest.’

Ik hou me vast aan de ineens bloeiende prachtige en vooral
heerlijk geurende magnolia wanneer ik dezelfde gang weer terug naar buiten ben gelopen.