‘Hoe laat is de ‘ceremonie’ morgen, want dan kom ik je als eerste een hand geven
natuurlijk,’ vraagt Opa gisteravond in
een helder moment .

Opa, ik kom wel naar jou toe, probeer ik nog om hem op
andere gedachten te brengen.

Maar Opa is vast besloten en zegt te willen komen. Hij heeft
tenslotte nog nooit een verjaardag overgeslagen! Dus op mijn 43ste
komt hij zeker.

Zijn gedachten dwalen er niet meer van af en Opa zegt er ook
nog eens in zijn inmiddels vertrouwde hoog Hollands bij , dat wanneer hij
binnen zou stappen iedereen stil zou vallen en naar Opa zouden luisteren omdat ze
op mijn verhalen toch niet zaten te wachten.

‘Tot morgen tien uur ceremonie, ‘ roept Opa met een
vriendelijk handgebaar als ik de deur achter me dicht trek.

‘Hela,’ zegt Opa vanmiddag als ik hem het beloofde taartje
kom brengen. Opa, ik kom even mijn
verjaardag een kwartiertje samen met je vieren.

‘Tjoe, m’n kind, ben je jarig?’ Goed dat je het komt
vertellen, want dan geef ik je nu zeker niet als eerste een hand, maar ook niet
als laatste.’ ‘ Ik wist het niet, anders had ik natuurlijk wel naar je toe
gekomen.’

Proost Opa, op jou en mij .