Opa heeft zich gisteravond voor middernacht wel zes keer
opnieuw aan en uitgekleed.

Tenminste zijn pyjama verruild voor zijn ‘alledaagse’ outfit.

Zo lees ik in het zorgdossier.

Als ik het dossier terug leg en Opa’s kamerdeur open, zit
hij er als de rust zelve bij.

Zijn handen zoals gewoonlijk diep in zijn zakken , maar wel
een beetje apart scheef.

Maar, zo zegt Opa,
zit hij het lekkerst. Dan voelt hij zijn billen namelijk niet.

Zijn dunne billen zijn al een tijdje kapot en als hij op bed
ligt heeft Opa daar last van vertelt hij verder. En als hij zijn handen ook nog eens half onder
zijn zitvlak houdt, voelt hij het nog minder tot bijna niet. En Opa demonstreert.

‘Die meiden hier snappen er niks van ,” die denken dat ze
alles weten, maar dit weten ze niet.’

Maar Opa , ze weten toch wel dat je billen kapot zijn, dat
hebben ze toch wel gezien bij je dagelijkse verzorging?, vraag ik.

“Ja , dat wel.’ Maar niet dat ik mezelf aankleed ’s nachts
en al twee nachten in mijn stoel slaap.’ Want als ik zo zit als nu voel ik het
niet, dus waarom zou ik het niet doen!?’