Het tafelkleedje ligt op tafel.

Opa’s bordje staat er nog op. Leeg. De broodkruimels verraden zijn op gegeten menu.
Net zoals het nog lauwe maar ook lege
kopje.

Opa zelf ligt verzadigd in zijn stoel. En voor het eerst
sinds weken is Opa van top tot teen aangekleed.

Zijn pyjama broek is ingeruild voor zijn vertrouwde “alledaagse
” broek met zijn favoriete ruitjes overhemd en spencer.

Opa mag dan wel liggen in zijn stoel, maar toch ligt hij anders.
Zijn houding oogt fitter en zijn gezicht lijkt zelfs iets voller. Ik zou bijna
willen zeggen dat Opa er vanavond uitziet alsof hij morgen weer op de fiets zou
kunnen stappen.

We delen dezelfde gedachte. Opa en ik.

Want Opa kijkt naar buiten , naar het zonnescherm wat alles
nodig heeft om te blijven hangen aan de muur en zegt , ‘ De wind zal morgen
toch echt een beetje uit een gunstige hoek moeten komen, anders zal ik mijn
fiets weer moeten laten staan.’