Een warme goudgele zonnestraal schijnt in Opa’s gezicht. Dwarrelende stofdeeltjes in allerlei kleuren dansen om hem heen. Ik blijf in de deuropening staan , wachten op Opa’s
ademhaling. Zijn linkerhand ligt op zijn hart en ik zie opgelucht zijn
wijsvinger bewegen. Ik loop de goudgele straal in en mijn schaduw valt over Opa.

Ik stap er weer uit en er weer in. Het is net of Opa van goudgeel in grijs verandert. Het werkt.
Opa wordt er wakker van.

En hij heeft dorst.

Als ik vraag wat hij wil drinken, zegt Opa, ‘Doe maar een
rood biertje.’

Ik kijk in het koelkastje en daar staan kleine
appelmoesbakjes, pakjes nutridrink, caramelpapjes, plakjes kaas en een fles
water.

Maar dat mag ik allemaal houden!

‘Is er dan misschien een stuk chocolade,’ vraagt hij
dan. Nee Opa, ook geen chocolade en dat
eet je ook nooit toch?

‘Nu wel, nu heb ik trek in een plak pure chocola.’

En Opa fluit liggend zachtjes tussen zijn lippen in de
goudgele zonnestraal met zijn ogen dicht en opgetrokken wenkbrauwen.

‘Wat kom je eigenlijk doen, ‘vraagt Opa dan.

Gewoon bij je kijken Opa, dat doe ik toch altijd.

‘Nou daar heb ik niets aan, als je toch niks te eten of te
drinken weg geeft.’

Langzaam buig ik plagerig mijn gezicht in de goudgele zonnestraal en
Opa kijkt grijs naar me.