Hoe het idee ontstaan was om naar het Blair House te gaan wist Beatrijs niet precies meer. Ook niet meer hoe het zo kwam dat ze met Gertie op vakantie ging. Tenslotte waren ze nog niet zo lang bevriend en Gertie was in alles een a-typische vriendin voor Beatrijs. Toch was er een warme vriendschap ontstaan.
Voor haar verhuizing van haar woonboerderij naar haar buitenwijkse appartement had Beatrijs vriendinnen waarmee ze in boekclubjes zat, kunstgaleries en musea bezocht, lange avondlijke gesprekken over het leven voerde – aan de telefoon als ze ver weg woonden – op het terras met een glaaasje rosé als ze op visite waren. Maar Gertie gaf niks om lezen, behalve de leesmap en Baantjers en ze vond haar ingelijste ansicht van Jopie Huisman mooi genoeg om kunst te noemen. Praten over het leven deed ze al helemaal niet. Gertie leefde gewoon.

Zou Beatrijs vroeger denken dat een vrouw als Gertie nooit haar vriendin zou kunnen worden en er misschien zelfs een beetje op neer kijken. Nu beschouwde ze Gertie als haar beste vriendin. Beatrijs had ontdekt dat het weliswaar heerlijk was om hartsvriendinnen te hebben die jou tot in detail begrepen, maar als ze ver weg woonden om vaak te bezoeken dan werd de vriendschap wel erg dun.
Maar een vriendelijke vriendin die op dezelfde etage woonde, altijd de koffie klaar had staan, haar gezelschap bood naar markten en nieuw winkeltjes, op haar bejaarde poes paste wanneer ze een weekend naar haar dochter in Amsterdam ging, begripvol en tegelijk opgeruimd van karakter, daar had ze in deze fase van haar leven veel meer aan.