Wow! Ik ben trots op mezelf. Ondanks dat ik een zeer drukke week achter de rug heb, heb ik maar mooi elke dag een column geschreven. Ik heb elk dag wel een keertje gedacht aan die ene dag die ik dankzij de 366 dagen dit haar, achter de hand heb al “vrije dag” maar elke avond vond ik het toch zonde om deze dag in te zetten en geen column te maken. Ik heb naast mijn dagelijkse column op mijn eigen weblog steeds meer werk op schrijfgebied en ik merk ik makkelijker begin te schrijven. Ik heb nu vaker een beeld van waar het heen moet gaan voor ik begin, en ik denk dat ik mezelf daar echt in train dankzij mijn column. Het leukste wat er gebeurde was dat iemand die ik niet zo heel goed ken me deze week naar mijn columns vroeg. Ze had de link naar de weblog gezien op de site van mijn winkel en was uit interesse een deel van de columns gaan lezen. Hoe leuk! Daar doe ik het voor, en misschien zorgde dat er ook wel voor dat ik ook week 7 weer heb vol geschreven. De foto van deze week hoort bij column nummer 46 over mijn zomertijdjetlag. En ach, als de zon schijnt, dan is alles beter. Dus ook een zomertijdjetlag! 

Een overzicht van week 7:

43. The Dutchies
Ik heb zojuist een hilarische weblog gelezen van een Amerikaan over ons Nederlanders. Zo herkenbaar, zo grappig. Hoewel we onszelf heel erg normaal vinden, zijn we toch een eigenaardig volkje! En dat zette me aan het denken, want zelfs als Nederlandse met een Indische achtergrond verbaas ik me regelmatig over “echte Nederlandse dingen”.

Bijvoorbeeld dat iedereen maar van alles tegen elkaar zegt. Dat je kiplekker op kantoor komt en een van je collega’s zegt: “Jemig, wat zie jij er moe uit!” Wat moet je daar nou op zeggen? Meestal probeer ik dan een excuus te vinden voor waarom ik er zo moe uit zie, en dan sta ik me dus te verdedigen, tegenover een collega, dat ik er moe uit zie terwijl ik mezelf kiplekker voel. “Nou euhm, misschien heb ik een griepje onder de leden?” hoor ik mezelf dan wijfelend zeggen. “Of euhm, de kids waren wel veel wakker de laatste nachten.” Ik blijf het een bizar fenomeen vinden, dat mensen dat doen. Zeg dan gewoon niets!

44. Zaterdagavondnostalgie
Vroeger hadden we programma´s als “De mini playbackshow”. God o god, wat vonden we het knap dat die kids zo goed konden playbacken. De kids van tegenwoordig zullen zich helemaal rot lachen om deze show. Playbacken? Wel nee! De kids van tegenwoordig kunnen ECHT zingen. En hoe? De finale van “The Voice Kids” is qua niveau te meten aan de finale van “The voice grote mensen” en daarmee is het play-back tijdperk tot een lachertje verheven.

Vroeger gingen kinderprogramma’s over kinderdingen. Telekids was bijvoorbeeld grote favoriet bij ons thuis. Nu heb je natuurlijk ook wel de kids top 20, maar het echte kinderprogrammagevoel bestaat niet meer. Vroeger mochten wij opblijven op zaterdagavond en hoefden we pas om 21.00 uur op bed. We keken bijvoorbeeld een programma met Peter Jan Rens die wensen vervulden voor kinderen. Ik weet niet eens meer precies hoe het heet maar volgens mij heette het iets als “Geef nooit op”. Ik wilde ook graag mijn wens insturen want ik wilde heel graag paardrijles van Jos Lansink. De dag dat ik de brief….

45. Waar zijn de spullen?
Soms kom ik ergens waar men een heel strak interieur heeft. Zo’n interieur waar alles precies matched en dat symmetrisch is. Waar dus aan de ene kant van de vensterbank een bloempot met plant staat, en aan de andere kant van de vensterbank ook. En waar aan de ene kant van het dressoir een hoge zilveren kaarsenstandaard staan en aan de andere kant van het dressoir ook.

Ik heb daar niet zoveel mee. Ik vind ook dat je woonaccessoires altijd in oneven aantal moet hebben. Net als bloemen, zeg maar. Of dat je een grotere en een kleinere variant moet hebben. Maar dat heb ik eigenlijk met alles. Zo heb ik drie gaatjes in mijn oren, eentje aan de ene kant en twee aan de anderen kant, en zijn ook mijn tatoeages niet gelijkmatig verdeeld over mijn lijf. Geen idee waar het vandaan komt, mijn drang naar asymmetrie, maar het zit bij mij in alles. Geen wonder dus dat ik me verbaas over symmetrische interieurs.

Maar vaak is het niet de symmetrie die me het meeste doet verbazen, maar het gebrek aan spullen. In strakke interieurs zie je geen spullen. Wat voor spullen?

46. Zomertijdjetlag
Volgens mij heb ik een jetlag. Van de verschuiving van wintertijd naar zomertijd. Zou dat kunnen? Ik heb het opgezocht en het is een feit dat men meer last heeft van een jetlag als men zich naar het oosten verplaatst, dan als men zich naar het westen verplaatst. Dat heeft alles te maken met het winnen of verliezen van tijd. Ik heb met helemaal niet verplaatst, maar ik heb me volgens mijn gevoel naar het Oosten verplaatst, en ben dus tijd kwijtgeraakt.

De symptomen van een jetlag zijn desoriëntatie, slaperigheid, dehydratatie en verstoring van de eetlust. Ik heb alles. Maar is het niet een beetje gek om een jetlag te hebben zonder in het vliegtuig te zijn gestapt?

Als ik op zoek ga naar de verklaring van mijn zogenaamde jetlag lees ik dat het heel goed mogelijk is dat ik last heb van het verschuiven van de tijd. Dit heeft ook echt een term, namelijk clocklag. Sommige mensen hebben last van een clocklag bij het verschuiven van winter naar zomertijd. Dat heb ik!

47. Achter het behang ermee!
Soms heb ik van die dagen dat ik mijn kinderen wel 38 keer achter het behang wil plakken. Ze zitten elkaar dan continu in de haren, smijten overal mee wat los zit en klimmen op de banken, stoelen en tafels. Op zulke dagen denk ik dat of ik Chinees praat, of zij alleen Chinees verstaan. Dat moet wel, het kan niet anders.

Vandaag was zo’n dag. Het begon vanochtend best goed, tot ik onder de douche ging. Hoewel de kids de speelgoedkist op Vinnie’s kamer hadden ontdekt, en er dus ongeveer 80 verschillende autootjes lagen, 10 popjes, dinosaurussen, schepjes, ballen en nog veel meer, moesten ze persé dat wat de ander net had gepakt. ALDOOR. En dan probeer je dus te douchen, terwijl er continu een strijd gaande is een kamer verder op. Dan stormt de ene de badkamer boos in en uit, en dan de ander. En dan weer de een, en dan weer de ander. En ondertussen bevries ik onder de douche, omdat NIEMAND de deur dicht doet achter zijn gat.

Ik probeer ze weer vrede te laten sluiten door samen te bedenken welk speelgoed mee mag naar de tuin en welke we weer in de kist kieperen. Het helpt. Heel even denken ze samen hard na over tuinproof speelgoed.

48. De dag die rokjesdag had kunnen zijn
Morgen is de dag dat het rokjesdag had kunnen zijn. Had kunnen zijn inderdaad, als het niet eerder deze maand volledig was verpest door de commercie.

Het wordt morgen warm, als ik het weerbericht mag geloven. En dat is een van de, zo niet de beste, indicator voor rokjesdag. Dat op de zogenaamde rokjesdag 2012 de kreet “te koud voor blote benen? Koop 2 maillots voor de prijs van 1!” voorbij kwam zegt al genoeg. Het was veel te koud, toen. Maar morgen niet. Morgen wordt het heerlijk, en dus mogen de benen voor het eerst dit laat bloot naar buiten! Zonder dat het nog rokjesdag kan zijn, want dat kan maar een keer per jaar. Janmer.

49. Voor het laatst naar de crèche
Ik ben bezig met het maken van een traktatie voor Vinnie en ineens heb ik door dat hij morgen voor het laatst is! Mijn mannetje is zo groot geworden dat hij morgen zijn allerlaatste dag op de creche heeft. Vanaf volgende week gaat hij elke dag naar school! Ik had het niet zo door, maar daarom komt de klap denk ik dubbel zo hard aan.

Ik weet nog heel goed dat hij voor het eerst naar de creche ging. Hij was 17 weken oud en ging op de creche bij juf Annet. Juf Annet is de mama van Desireé, dus een goede bekende, en dat was wel erg fijn. Ik liet mijn ventje met een gerust hart achter. Hij vond het er prachtig en vermaakte zich prima met alle andere kindjes.

Dat was wel even anders toen we verhuisden naar Beijum, en hij op de Rode Pimpernel ging. Brullen! Elke dag! En dat was voor ons een teken dat het niet goed zat. Ik had er zelf ook niets mee eigenlijk, met die Rode Pimpernel. Hoewel de juffies best aardig waren vond ik er iets aan. Het paste niet bij ons.

Gelukkig konden we drie maanden later overstappen naar de regenbooggroep van Hamertje Tik. Wat een verschil, wat een verademing!

Benieuwd naar de volledige columns? Die zijn te vinden op mijn weblog www.mamakimm.wordpress.com. De columns bevatten gemiddeld zo’n 300 woorden, wat voor 109500 woorden in een jaar zorgt. 

0