En zo belande ik zomaar ineens in week zes. Ik heb al zes hele weken elke dag een column van gemiddeld 300 woorden geschreven en daarom ben ik best trots op mezelf. Als het leven even in de soep loopt, zoals mijn leven op dit moment, dan is het belangrijk dat je af en toe iets vindt waar je trots op bent. Zes weken een column schrijven is een van die dingen. Deze week ging wederom met pieken en dalen, al waren die pieken opf schrijfgebied hoger dan de dalen. Fijn! Ik deed deze week trouwens een toets voor een nieuwe baan en toen moest ik een typetoets doen. Daaruit bleek dat ik, met een score van 99,3% correcte tekst, 287 slagen per minuut tik. Je zou kunnen bedenken dat ik dus een column in 1,3 minuten tik. Maar dat is niet zo hoor, ik doe er ongeveer een half uurtje over. Iets bedenken, tikken, nalezen, corrigeren. Het kost allemaal toch wel wat tijd. Maar dat maakt het ook juist leuk. Even een veplicht momentje voor mezelf. De foto van deze week hoort bij de column nr. 38, over de last-minute traktatie van Lyla voor de crèche. Lees je mee?

Een overzicht van week 6:

35. De overtreffende trap van moe is moeder
Vroeger was ik vaak moe. Dan lag ik als 16 jarige een beetje voor pampus op de bank, en dan voelde ik me toch een potje moe. Als ik daar nu aan terug denk dan lach ik me dood. Want hoe kon ik in de vredesnaam moe zijn op die leeftijd. Van wat? Van die paar uurtjes die ik naar school ging op een dag? Of van mijn bijbaantje? Of misschien van het uitgaan?

Nu, zo’n 12 jaar later, weet ik pas wat moe zijn is. Het opzetten en afsluiten van een eigen zaak, twee kindjes en een huishouden runnen, daarvan word je pas moe! En het gekke is, nu ik overdag niet kan slapen, want dat deed ik vroeger dus urenlang, heb ik er ook geen behoefte aan. Liever…

36. De dag dat rokjesdag naar de Filistijnen werd geholpen
Het is zo jammer, zo jammer. Ik schreef er al eerder over. Over rokjesdag. rokjesdag ontstond spontaan, ergens op een van de eerste echt mooie dagen van het jaar. Maar vanaf dit jaar is rokjesdag overleden. Naar de Filistijnen geholpen door de commercie. Ergens, door een onnozele hoge pief in marketingland, is besloten dat het vandaag rokjesdag was. Dat moet wel een man zijn geweest, dat kan niet anders. En we moesten het weten! Trending topic op twitter, te horen in het nieuws, via de reclame van de Hema, het hield maar niet op. En dat was vreemd, wat het was namelijk helemaal geen rokjesdag!

Om te weten of het rokjesdag is, moet je de definitie kennen. Martin Bril, columnist bij de Volkskrant (inmiddels helaas overleden) schrijft in…

37. G-R-O-T-E O-R-E-N
Het is grappig om te merken dat Vinnie zich steeds bewuster wordt van de omgeving. Ik had het eerst niet zo door maar hij luistert sinds kort echt naar de radio. En dat levert hele boeiende conversaties op.

Laatst ging het bij het nieuws over ene meneer Winter. Dat vond mijn kleine man maar vreemd. “Huh, mama!” Riep hij verontwaardigd uit, “ze zeggen winter, maar het sneeuwt niet eens!” En toen we laatst een winkel binnen stapten vertelde hij uitgebreid aan de cassiere ‘dat we erg van muziek houden, maar dat het nieuws ook wel erg belangrijk was’.

Ik lach me rot om mijn kleine man, die trouwens sinds hij naar school gaat meerdere malen per dag noemt dat hij nu een hele grote jongen is. “Met hele grote oren”, zeg ik er dan als grapje achteraan.

 
38. O, help! Ze moet vandaag trakteren!
Vanwege alle drukte van de afgelopen tijd was ik helemaal vergeten een traktatie te maken voor de crèche van klein Lyla. Ze was dinsdag jarig, en dus was het logisch dat ze op donderdag zou trakteren. Gelukkig had ik wel voor die tijd bedacht dat het handig was om te weten hoeveel kindjes er in haar groep zitten op onze crèche dag, dus ik wist dat ik 15 traktaties moest maken.

Nu moet je weten dat ik niet zo’n ster ben in dat soort dingen. De ideeën zijn vaak leuk, de uitvoering helaas wat minder. Vorig jaar bijvoorbeeld. Toen had ik zo mijn best gedaan op lieveheersbeestjes rondom een doosje rozijntjes, maar uit eindelijk kwam ik met een soort mislukte Barbapapa’s op de crèche aan. Of die keer dat Vinnie ging trakteren omdat Lylaatje was geboren. Toen had ik…

39. Bedankt Marco!
Dochters, van Marco Borsato

God wat vond ik dit altijd een zeiknummer. Totdat mijn dochter werd geboren. En opeens snap ik het helemaal. Een zoon hebben is heel bijzonder. Een dochter hebben ook. Het is bijzonder om mijn man in de weer te zien met prinsessenjurken, maillots en haarelastiekjes. Het is bijzonder om te zien hoe meisjesachtig ze kan zijn, maar ook hoe stoer. Het is bijzonder om te zien hoe haar grote broer haar pest, maar ook beschermt. Het is bijzonder, zo’n kleine meid die precies op mij lijkt. Stiekem pink ik een traantje weg. Bedankt voor dit prachtige nummer Marco!

40. Qualititime
Om de dag gaan de kindjes samen in bad. Nu Lylaatje zelf goed kan blijven zitten zonder dat ze om de vijf minuten omvalt is het voor mij peanuts om mijn twee boeven te badderen. Zo snel mogelijk worden beide koppies gewassen en worden twee lijfjes ingezeept en afgespoeld. En daarna? Daarna gaat deze mama er eens makkelijk bij zitten. Want de kids zitten er minstens een half uur in. Aan de ene kant is dat omdat ze er gewoon nooit uit willen, en aan de andere kant vind ik het zonde om een heel bad vol te laten lopen voor maar 10 minuten.

Nadat Vinnie piratenshampoo in zijn haar heeft gehad en Lylaatje ingezeept is met prinsessenshampoo kan ik minstens een kwartier niets anders dan zitten en kletsen met mijn kroost. Ik kan ze namelijk moeilijk…

41. Onderweg naar ergens
Nu het campingseizoen er aan komt, kom ik steeds vaker de reclames van Eurocamp tegen. Wie mij al lang kent weet dat ik zo´n 10 jaar geleden zelf voor Eurocamp heb gewerkt. Een heerlijke tijd, vol grote avonturen. Het begon in Zuid-Nederland, waar mijn ouders me naar een verzamelpunt vol onbekende mensen brachten. Op de een of andere manier heb ik altijd erg de drang om dit soort dingen zelluf te doen (ik verwonder mij dus ook niet over de zelluf-doen-mentaliteit van mijn kindertjes) en hoewel iedereen dus in groepjes was aangekomen, was ik helemaal alleen. We ging om te beginnen een paar dagen naar Engeland waar de nodige werkpapieren werden geregeld. In Engeland werd de groep opgedeeld in drieën. Een groep ging met de bus…

42. Citotoets
Ineens krijg ik een flashback naar 16 jaar geleden. Naar de Citotoets in groep 8 op basisschool ‘de Catamaran´. Wat was ik zenuwachtig daarvoor. Man, ik kan de spanning nu nog voelen. Ik was doodsbenauwd dat al mijn vriendinnetjes naar de Havo gingen en dat ik naar het VBO moest. Ik kon immers totaal niet rekenen, dus dat werd een beetje lastig. Op een of andere manier lees ik de getallen vaak andersom dan dat ze op papier staan en dat maakt het rekenen moeilijk. Gelukkig slaagde ik met vlag en wimpel voor de Citotoets en mocht ik samen met mijn vriendinnetjes naar de Havo op het Rölingcollege. Wat was ik opgelucht!

De reden van de flashback was dat ik vanochtend weer een soort van Citotoets aan het maken was. Ik had van te voren een…

De volledige columns bestaan uit ongeveer 300 woorden, wat na 365 dagen een magistraal getal van 109500 woorden is geworden! Nieuwsgierig? Lees dan verder op mijn weblog: www.mamakimm.wordpress.com

 

0